به قول یکی از اساتید دوران کارشناسی ارشدم مهندسی عمران مثل شغل آزاده، اگر کسی راهشو بلد باشه و سوادشم داشته باشه میتونه پول پارو کنه اگرم بلد نباشه حتی اگر مدرک دکتری هم بگیرم نهایت یه نون بخور نمیر میتونه از علمش دربیاره. اون موقع­‌ها از این حرف استادم ناراحت شدم و به خودم گفتم نگاه ترو خدا چطور ارزش علم و مهندسی رو تنزل میدن، انگار نه انگار استاد تمام دانشگاه … هستند. پیش خودم می‌گفتم استاد مگه شما نمی‌بینی تا پارتی نداشته باشی نمیشه پیشرفت کرد، اصلا خود شما هم مطمئم با پارتی استاد شدی. بگذریم گذشت و گذشت و خودم وارد بازار کار مهندسی عمران به ویژه حوزه طراحی شدم. روزای اول کار با نهایت دقت و توانم تو شرکتی که استخدام شده بودم کار می‌­کردم تا از من خوششون بیاد و سعی می‌­کردم بهترین و اقتصادی‌­ترین طرح‌­ها رو ارائه بدم. به نقطه‌­ای رسید که مدیرعامل شرکت پسر خودش رو که مدیر بخش طراحی بود عزل کرد و منو بجاش گذاشت و بهم گفت مهندس کار ساخت و ساز روابط و پارتی بازی نمی‌شناسه، من اگه بخوام سرمایم حفظ بشه باید تو شرکتم شایسته سالاری داشته باشم و این شد که فهمیدم حق با استادم بود و چون حجم سرمایه‌­گذاری تو این حوزه زیاده کسی ریسک نمی‌کنه تا بخش­‌های کلیدی پروژه که مهمترینش طراحی هست رو در اختیار یه فرد ناشی بزاره. یعنی می‌تونم بگم تنها جایی که کسی نمیتونه با پارتی بازی رشد که شغل طراحی سازه هست. یچیز دیگه هم که فهمیدم اینه که این شغل سقف نداره و شما اگر از یه حدی عبور کنید واقعا دیگه دغدغه زندگیتون قطعا مالی نخواهد بود. بگذریم چقدر مادی شدم من اه